“VEFA; İSTANBUL’DA BİR SEMT ADIYMIŞ MEĞER…”

“VEFA; İSTANBUL’DA BİR SEMT ADIYMIŞ MEĞER…”

Diye başlar ‘bir mektubu çok görenler’den söz ederken Bircan OĞANKUL’un içli şiiri…

Tecrübeyle sabit şöyle bir tespitim var; vefalı olmak iş yaşamındaki yetkinliklerden sayılsaydı çok kişi sınıfta kalırdı.

2017, “yetenek eksikliği” teriminin iş yaşamı sözlüğüne resmi olarak girdiği yıl. Teknoloji işlerin doğasını korkutucu hızda değiştirdiği ve birçoğunun alışkın olmadığı teknik beceriler gerektirdiği için çalışanlar artık işyerindeki kalıcılıklarını daha fazla sorgular hale geldi. Yakın zamanda yapılan bir Udemy araştırmasına göre çalışanların yüzde sekseni yetenek eksikliğinin varlığı konusunda hemfikir ve yüzde otuz beşi de bunun kendilerini şahsen etkilediğini söylüyor.

Pekâlâ, kurumlar bu yetenek eksikliğini giderebilmek için hangi yolları deneyebilirler şimdi onlara bakalım. Araştırmaya göre aşağıdaki eğilimler öne çıkıyor: 1. Kişiselleştirilmiş öğrenme deneyimleri için yapay zekadan faydalanmak Yapay zekâ ve makinelerin birbiriyle iletişime geçebilmesi sayesinde oluşturulan veri ağında artık bireysel öğreniciler için dijital bir öğrenme deneyimi tasarlamak mümkün. Yapay zekâ; alışkanlıkları izleyip arama motorlarına girilen başlıklarla geçmiş davranışlarımızı analiz ederek ilgimizi çekebileceği sonucuna vardığı ürün ve hizmetleri karşımıza çıkarabiliyor.

Aynı durum öğrenme deneyimleri için de geçerli. Giderek artan bir isabetlilik oranıyla kişiye özel eğitim ihtiyacı yapay zekâ ve makine öğrenmesi sayesinde tespit edilebilecek. Böylece biz, insan kaynakları profesyonelleri, eğitim ihtiyaç analizi yaparken kullanılan geleneksel araçların en büyük sakıncası diye yakındığımız ‘tarafsız olamamak’ derdinden de kurtulacağız. 2. Oyunlaştırma tekniklerini kullanarak öğrenmeyi kolaylaştırmak Doğru anlaşıldığında ‘oyunun kurallarını değiştirecek’ bir uygulama olacak oyunlaştırma; öğrenme deneyimini keyifli, kolay ve akılda kalıcı hale getirmek için giderek artan oranda kullanılmaya başlandı. Davranış bilimleri ve psikolojinin karmaşık temelleri üzerinde yapılanmaya başlayan oyunlaştırma uygulamalarıyla kurumsal öğrenme programları yaygınlaşıyor.

Burada dikkat edilecek en önemli şey; oyunlaştırmanın, sırf eğlenceli zaman geçirmek için amaçsız oyunlar oynamak olmadığının bilincine varmak. Oyunlaştırmayı bir öğrenme aracı olarak görüp ardındaki bilimi anlayarak programları buna uygun tasarlamak çok önemli. 3. Sanal gerçeklik (VR) ve arttırılmış gerçekliğin (AR) daha ulaşılabilir olması Internet’in hayatımıza girmesinden bu yana öğrenmenin en büyük yardımcısı olmaya aday bir araç takımıyla karşı karşıyayız: Sanal gerçeklik ve arttırılmış gerçeklik.

Bu müthiş takımla ilgili karşılaştığımız ilk örneklerden biri belki de Matrix filmindeki ünlü “Ben Kung-Fu biliyorum!” repliğini söyleten sanal ortamdaki öğrenme deneyimi. Artık VR ve AR sayesinde tıp eğitimdeki ameliyatlardan tutun, fabrikalardaki makine başı işlere, bakım onarım faaliyetlerine kadar çok geniş bir yelpazede öğrenme ortamları yaratılabiliyor. Aynı araç çalışanların empati kurmasını sağlamak amacıyla yapılan işlere birbirlerinin gözünden bakabilmeleri imkanını da sunuyor. Sonuç olarak 2018 yılının, insan kaynakları yönetiminin öğrenme ve gelişim alanında inovasyonla dolu bir yıl olacağını söyleyebiliriz.

Yeni teknolojiler ve metotlar, mesleki ve kişisel gelişim yolunda ve kurumsal öğrenmede ezber bozan uygulamalarla çalışanlara yardımcı olacak. Şimdi merak ediyorum, yapay zekanın sağlayacağı verilerden faydalanarak arttırılmış gerçeklik ve sanal gerçeklik ortamlarında nasıl bir oyunlaştırma uygulaması yaratalım ki bize ‘vefalı olmak’ becerisini öğretebilsin, ne dersiniz?

Mehpare Şayan KİLECİ

Kaynak:

• 1. https://research.udemy.com/